Ανθρώπινο Όν και η Σκιά του

Σήμερα θα απασχοληθουμε με ενα πολύ υποκειμενικό ζήτημα και αρκετά ασαφές.Ποια άραγε ειναι η σκιά μας;Φυσικά,και δεν θα μιλήσω για κατι μεταφυσικό αλλα για το τι τελικά κρύβουμε μέσα μας.Τι φέρουμε απο παιδια και κουβαλάμε. Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στον Καρλ Γιούνγκ απο όπου και εμπνεύστηκα τον σημερινό τίτλο.<<Κάθε ανθρώπινο Όν έχει μια Σκιά>>...<<Όλοι κλείνουμε μέσα μας ενα Θηρίο,και αυτή η φύση του ειναι η πανίσχυρη τάση για κυριαρχία>>
 Οταν μένουμε μόνοι μπορούμε να αναρωτηθούμε σε τι έχουμε ευαισθησία...η τι μας τρομάζει ,ακόμα τι μας κάνει "έξω φρενών" η τι μας αποστρέφει και πολλά αλλα.Οσο κιαν δεν θελουμε να το παραδεχθούμε αυτά που τα σκεφτόμαστε λιγότερο και αυτά που μας κάνουν να αντιδρούμε σημαίνουν τελικά πολλά περισσότερα.Ειμαστε εμείς!Εχετε κάθε δικαίωμα να μου πείτε ότι όλα αυτά δεν ειναι έτσι όπως τα γράφω.Αμεσως θα σας απαντήσω.Για παράδειγμα σκεφτειται σε εκείνον τον καυγά που και εσείς οι ίδιοι χάσατε τον έλεγχο..τρομάξατε αναπολώντας τον ίδιο σας τον εαυτό!Η θυμηθήκατε τότε που αναίτια σας ήρθαν άσχημες καταστροφικές σκέψεις στον νου. Ενα άλλο παράδειγμα η απέχθεια που μπορεί να νιώσετε για κατι/κάποιον .Ολα αυτά ακούγονται άσχημα ,δείχνουν έναν άνθρωπο να μην ελέγχει καλα τον εαυτό του (μιλώ για το πρώτο παράδειγμα).Σε αυτο που θέλω να καταλήξω ειναι ότι φοβόμαστε να αντικρίσουμε την άληθεια κυρίως τον εαυτό μας για κατι που δεν μας αρέσει...λέμε μέσα μας γιατί φέρομαι έτσι γιατί βγαίνω εκτός Ορίων.Η σκιά μας ειναι αυτή ,όχι σε καμία περίπτωση ένας κακός άνθρωπος ...αλλα μια αντίδραση έτσι και αλλιώς είμαστε στη ζωή μια σειρά αντιδράσεων.
 Κοιτάμε λοιπόν μέσα μας χωρίς δισταγμούς,κιας έχουμε μάτια φοβισμενα .Ετσι κι αλλιώς υποστηρίζω ότι ο φόβος βοηθάει ακόμα και ο ανεξήγητος σε κάποιες περιπτώσεις,μας δίνει την ευκαιρία να τον αντικρίσουμε τελικά.Σας έδωσα απλά παραδείγματα που όμως τα έχουμε ζήσει όλοι και φοβόμαστε εμείς τον εαυτό μας...έτσι κι αλλιώς με εμάς παλεύουμε.Δε χρειάζεται να προσπαθούμε να εξευγενισμού με τα πάθη μας,αρκεί κα τα αποδεχόμαστε και να κατανοούμε ότι δεν αποτελούν "τέρατα".Η συμφιλίωση με τον εσωτερικό κόσμο μας όσο λίαν φαίνεται σκοτεινός ειναι η πιο μεγάλη αποδοχή του ευατου μας.Μια <<αγκαλιά>> χρειάζεται και αυτή η ταραγμένη πλευρά του ευατου μας.Θα επαναλάβω σε κατι που το υποστηρίζω θερμά..1ον την παιδική ηλικία και 2ον τα τραύματα .Ολες οι συμπεριφορές ειναι καθρέφτες απο το παρελθόν μας και πολλές φορές...πληγωμενες(τραύματα).
*Η συμφιλίωση ότι δεν είμαστε τέρατα αλλα μερικές φορές τραύματα ίσως και να μας ανακουφίσει αν τα κοιτάξουμε με βλέμμα στοργικό.*